به گفته زنده‌یاد قیصر امین‌پور، «چقدر زود دیر می‌شود» و وقتی به خودمی‌آیی که مجالی نمانده تا مرور کنی «کجا بوده‌ای، چه کرده‌ای و چه‌ها کشیده‌ای» از عمری که بر باد رفت یا نرفت. اما زنده‌یاد عباس میگلی فرصت یافت تا گاهی وقت‌ها با نشریه‌ای یا سایتی واگویه‌ها و تجربه‌هایش را در اختیار دیگران قرار دهد و بگوید «عمرم در زلال محبت این مردم بر باد نرفت».او به عشق همین مردم، 30 سال خدمت کرد و بیش از 40 سال نیز بعد از خدمتدر بین آنها ماند تا شرح دردها،  رنج‌ها، خوشی‌ها و ناخوشی‌ها را برایشان بازگو کند:

از سال 1322 که در سن 17 سالگی لباس معلمی/مدیری به تن می‌کند و 31 سال خدمت را از خارگ و بوشهر، بندر دیلم و بندرریگ و از آنجا به روستای بنه‌گز و سپس بندرکنگان و دست آخر اهرم، آرام و قرار ندارد. زمانی هم که در اهرم بازنشسته می‌شود، بیل برمی‌دارد و کشاورزی می‌کند. 

هرجا که مدرسه نیست، دست به کار می‌شود برای ساختن «کپری» برای بچه‌های این دیار تا بتوانند دور هم جمع شوند و به دنیای سواد و کتاب گام نهند. وقتی هم که گچ و تخته سیاه، و ميزونيمكتیدر کار نبود، او خود آنها را می‌ساخت تا امروز با افتخار بگوید: معطل نمی‌ماندیم که برایمان امکانات بیاورند، بلکه هر چه نبود، خود می‌ساختیم به پاس مظلومیت بچه‌هایی که در حاشیه بودند.

یاد و نام قدیمی‌ترین معلم استان بوشهر ـ زنده‌یاد عباس میگلی ـ تا ابد بر سر زبان‌ها جاری خواهد بود و شبیه چشمه‌ساری در لابلای برگ‌های دفتر امروزی‌ها جاری خواهد شد تا معلمان و دانش‌آموزان امروز آیین «دانش‌آموزی» و «معلمی» را بیاموزند.

یادش گرامی است، روانش تابناک و مرام مردانگی‌اش بی‌رهرو نخواهد ماند.

هیات مدیره کانون بازنشستگان آموزش و پرورش استان بوشهر