اکبر نهاری: سال ۱۳۵۶ بعد از پایان دوره تربیت معلم و قبل از اعزام به خدمت سربازی چند ماهی به عنوان پیمانی مشغول به خدمت شدم. محل خدمتم شهرستان کنگان تعیین شد و با سلام و صلوات خود را به محل خدمت رساندم. محل خدمتم مدرسه راهنمایی آریای کنگان تعیین گردید، همکارانم هم تا آن جا که ذهنم یاری می کند، آقای سید مسلم مهیمنی مدیر مدرسه، آقای محمد مهر آور مسئول امور دفتری، دبیران مدرسه تا آن جا که به خاطر می آورم؛ آقایان: صفری نژاد، محب زاده، درخشنده ( دبیر زبان)، الله کرم محمدی، صفدری و... بودند.چون رشته ام علوم انسانی بود هر چه درس مربوط به این رشته می شد از قبیل: املا، انشا، تاریخ، جغرافیا و ... در کیسه ای ریختند و بر دوش نازک من گذاشتند.

در آن زمان از وسایل کمک آموزشی خبری نبود و معلم باید از هر ترفندی برای تفهیم درس سود می برد.

آن روز درس جغرافیا داشتم و سعی می کردم به هر شکل ممکن تدریس خوبی داشته باشم، از هر چه که نام می بردم، بچه ها اظهار بی اطلاعی می کردند و می گفتند: آقا ما ندیده ایم.

بالاخره به جان آمدم و گفتم: شما خلیج فارس را که دیده اید؟

یکی از دانش آموزان که از سوالات من خسته شده بود، گفت:"آقا، شما از شهر اومدید، وضعتون خوبه، هی از ما سوالات گوناگون می پرسید، این جا ما از تمام امکانات بی بهره ایم، نقشه کجا؟ کره جغرافیایی کجا؟ خلیج فارس کجا؟ ما نمی فهمیم اینا برگ چه درختین".

از سخنان شیرین این دانش آموز خنده ام گرفتم و با تمام بی تجریگی هیچ عکس العملی نشان ندادم، آن سال ها کنگان فقط یک خیابان ورودی داشت که به دریا ختم می شد و از اول این خیابان دریا پیدا بود، مدرسه هم نزدیک همین خیابان بود، گفتم : آقا جون برو سر همین خیابان بایست، خلیج فارس را می بینی. پسر بچه با تعجب پرسید: "آقا همی دریای خومو، خلیج فارسن؟" گفتم : بله آقا همین دریای خودتان.