محمد امین گنبدی پور

ساکتین فجایع دیروز مملکت، امروز خواستار اجرای اصل ۲۷ قانون اساسی در خصوص آزادی تجمعات شده اند ولی فراموش کرده اند تا دیروز چه هجمه ای به منتقدین، بر سرچگونگی اجرای این اصل از قانون اساسی وارد می کردند.

 موسیقی با طعم دلهره و اضطراب

این روزها حواشی کنسرت محسن شریفیان و برخورد با نیروهای خودسر در صدر اخبار استان بوشهر و برخی روزنامه ها و پایگاه های خبری کشور قرار گرفته و فضای استان تحت الشعاع لغو کنسرت گروه موسیقی لیان قرار دارد. محسن شریفیان که از سال ۷۲ گروه موسیقی لیان را در بوشهر پایه گذاری کرده، در این مدت ۲۱سال از آغاز فعالیتش، در حدود ۱۶ سال آن بر اثر فشارهای برخی مسوولین محلی، نتوانسته در زادگاهش به روی صحنه برود. شریفیان نوازنده برجسته نی انبان، نی جفتی و فلوت و همچنین محقق و پژوهشگر موسیقی بوشهر، سرانجام بعد از ۱۶سال موفق به دریافت مجوز برای اجرای کنسرت موسیقی محلی در بوشهر و در سه سانس می شود. اما این کنسرت فقط یک سانس آن برای علاقه مندان و مخاطبان موسیقی محلی با طعم اضطراب و التهاب برگزار شد. عده ای که خود را امت حزب الله نامیدند در زمان برگزاری کنسرت با تجمع و شعار در مقابل سالن محل برگزاری اجرا و در پی آن چند روز بعد در مقابل استانداری بوشهر، به برگزاری این کنسرت با شعارهای سیاسی اعتراض کردند  و اکنش نشان دادند.

تجمعی ازجنس سیاسی

از بررسی و بازخوانی شعار نوشته های معترضین واضح بود که این اعتراضات نه از جنس فرهنگی و اعتراض به برگزاری کنسرت گروه لیان، بلکه بیشتر معطوف به مسایل سیاسی و دستاویزی برای سیاه نمایی و مختل نمودن فعالیت های دولت می باشد. در واقع اهداف تجمع کنندگان را از نوع خواسته ها و شعارهایشان می توان درک کرد . طرح شعارهای  سیاسی با مضمون " راه مجلس از کنسرت نمی گذرد " و همچنین " در مراسم ۹دی استاندار و مدیرکل فرهنگ و ارشاد حضور نداشتند " نشان دهنده هراس ناشی از ضعف بود. چه کسی است که نداند این افراد با ابزار قراردادن باورهای مذهبی مردم در پی تحکیم خاستگاه سیاسی خود هستند و ثبات خود را در نفی دیگران می بینند.

فصل جدید بیان دلواپسی ها

این دلواپسان که به اقتضای مصلحت و منفعت گروهی روی کار می آیند؛ معمولا زمانی فعالیت شان را گسترده و علنی می کنند که کاندیدای مورد نظرشان مورد اقبال افکار عمومی قرار نگرفته باشد. از این رو اکنون فصل جدید بیان دلواپسی ها یشان فرارسیده است. اگر این عده معدود بدون توجه به گروه و حزب خود و با معیار اخلاق و انصاف به فساد و غارت های اموال عمومی در دولت گذشته اعتراض می کردند آن گاه می شد که رفتارهایشان را بدون لحاظ نمودن اراده سیاسی گروه مطبوع شان ارزیابی و تحلیل کرد. اما معمای شگفت انگیز این است که آنها شمشیرها را طی هشت سال دولت های نهم و دهم غلاف کرده بودند تا امروز بتوانند آن را از رو ببندند و برای خارج کردن رقیب از صحنه به کار گیرند که این جفایی نابخشودنی است. اخلاق از ما می خواهد تا حقیقت را اگرچه ضد خودمان باشد بگوییم و حقایق را کتمان نکنیم.

مانور سیاسی برای زمین گیر کردن نماینده دولت در استان

ساکتین فجایع دیروز مملکت، امروز خواستار اجرای اصل ۲۷ قانون اساسی در خصوص آزادی تجمعات شده اند ولی فراموش کرده اند تا دیروز چه هجمه ای به منتقدین، بر سرچگونگی اجرای این اصل از قانون اساسی وارد می کردند. با این اوصاف تجمع کنندگان به برگزاری کنسرت گروه لیان در بوشهر در راستای تهدیدات خود مدعی شده اند، که این تحرکات را در روز حضور رییس جمهور هم در بوشهر انجام خواهند داد، با این وجود انگیزه این گروه معدود مشخص است مانور سیاسی برای انجام فشارهای بیشتر بر دولت و برهم زدن تمرکز مجموعه مدیریتی استان در آستانه این سفر مهم.

متاسفانه آنها تلاش می کنند اثبات نمایند، دین را تنها گروهی اندک می فهمند و دیگران باید مقلد و تابع باشند. بنابراین خود را وطن پرست و دیندار و دیگران را وطن فروش و بی دین می نامند و با فشار مانع از برگزاری تمام سانس های یک کنسرت مجوز دار و قانونی می شودن و این قدر نازک دل شده اند که شادی مردم را هم بر نمی تابند.

ذائقه مردم به موسیقی با تجمع تغییر نمی کند

از آن رو می گویم که دغدغه این افراد کنسرت و مسایل فرهنگی جامعه نیست که در سال ۸۶ و در هنگام سفر محمود احمدی نژاد به بوشهر که اتفاقا مصادف با ماه صفر هم بود برای گرم نمودن فضا، موسیقی وآهنگ ساخته محسن شریفیانی را پخش کردند که امروز در صف مخالفینش قرار گرفته اند و علیه اش بهتان می زنند و موسیقی اش را در ردیف موسیقی مبتذل قلمداد می کنند. این افراد دلواپس این دوگانگی را چگونه پاسخ خواهند داد؟ اگر به فرض کسی در جایگاه آمر به معروف هم قصد اعتراض به رفتار ناصوابی را داشت آیا می بایست به روش ها و شیوه های غیر قانونی متوسل شود؟ آیا این افراد می توانند با گل آلود کردن فضا، مفاهیم مدنظرشان را به بدنه جامعه منتقل کنند؟ آیا با نردبان خلاف و متزلزل می توان به بام حقیقت رسید؟ این دلواپسان زمانی که حبیب خواننده معروف در زمان ریاست جمهوری احمدی نژاد وارد کشور شد کجا بودند؟ چرا کفن پوش نشدند؟ جالب تر اینکه از ایشان برای ساخت قطعه ای موسیقی در مورد دفاع مقدس هم دعوت کردند. این چه تفکر و گفتمانی است که در مورد برخی قابل اجراست و برخی دیگر مصونیت آهنین دارند. 

از دریچه ای دیگر علاقه مندانی که مخاطب این سبک و نوع موسیقی هستند و این نوع موسیقی محلی متناسب با ذائقه آنان است آیا برای دیدن و شنیدن موسیقی مورد نظرشان باید از کسی کسب اجازه کنند. این اقدام از جهتی توهین به شعور مردمی بود که پشت درهای بسته کنسرت ماندند چرا که نظام به همین مردم بارها افتخار و اتکا کرده است. بنابراین تعیین اولویت با خود مردم است که مخاطب چه نوع موسیقی باشند.

سرمایه های فرهنگی خود را از دست ندهیم

اگر محسن شریفیان که بارها به عنوان نماینده موسیقی نواحی ایران و سفیر فرهنگی در فستیوال های خارجی حضور یافته نتواند در کشور و زادگاه خود به روی صحنه رود و اگر هر روز ساحت و حرمت هنرمندان و فعالان فرهنگی مخدوش شود، چه تضمینی وجود دارد سرمایه های فرهنگی خود را از دست ندهیم. اگر هر روز عده ای بدون شناسنامه و برند و با نام های مختلف اقدام به اعتراض خیابانی کنند چه اتفاقی در حوزه امنیتی می افتد؟ این افراد دلواپس وابسته چه مراکزی هستند و نقطه اتکاشان کجاست که حتی وقتی محسن شریفیان آنها را به گفتگو در فضایی مسالمت آمیز دعوت می کند حاضر به پذیرش آن نیستند و همچنان بر طبل مخالفت می کوبند و بر رفتارهای فرا قانونی شان اصرار می ورزند.

 محسن شریفیان نماد موسیقی جنوب کشور

آنچه در خصوص این قضایا نمی توان از آن گذشت این است که پا پس نکشیدن استاندار و مدیر کل فرهنگ و ارشاد اسلامی از مواضع قانونی شان و تحمل این همه هجمه و فشار اگر چه غیر ممکن نبود ولی بی گمان کار دشواری بود.

بنابراین این عملکرد آنان در این زمینه شایسته ستایش و تقدیر است. پایان سخن اینکه از صمیم قلب آرزو دارم در دراز مدت اعتبار حرفه ای محسن شریفیان عزیز تحت الشعاع این مسایل حاشیه ای قرار نگیرد و وی قربانی نشود. هم چنین معتقدم این جو سازی ها چیزی از ارزشهای هنری او نخواهد کاست و وی همچنان نماد موسیقی جنوب و سفیر فرهنگی بوشهر است. 

منبع: بخبر