جهاز یا لنج های،  بندردلوار و بندر محمدعامری (مدمری) در اصل این  خور (گورستان)  اسکله قدیمی دو بندر محمد عامری و  دلوار بوده است. از  ورودی  دست راست خور (بندر محمد عامری) و دست چپ خور (بندردلوار)  بوده. جهازها موقع که با بار بودند دریا لنگر می انداختند  و بعد با تشاله بارهای لنج ها را خالی می کردند. بار که  کامل تخلیه می شد آن وقت لنج های هر بندر به سمت خور خود می رفتند و سر جای مخصوص خود لنگر می انداختند یا لحام می کردند. 

در دوران گذشته و قدیم این مکان بعد از خور "خیر" بعنوان لنگرگاه لنج های صیادی وسفاری (باری) جایگاه ویژه ای برای صاحبان کسب و کار دریانوردی داشته و مورد توجه همگان در این حرفه بوده، این خور در آن زمان برای تعمیرات لنج های کوچک وبزرگ حائز اهمیت بوده، حتی وقتی که اولین موج شکن روبروی گمرگ قدیم ساخته شد باز هم از این مکان برای گفال کردن (بعد از اتمام فصل صیادی برای تعمیر ونگهداری) استفاده می شد.

مشکلاتی که در این مکان در کمین دریانوردان بود، کم عمق بودن دهانه ورودی و خروجی خور در هنگام ورود و خروج شناور که بیشتر اوقات لنج ها لحام می کردند (به گل می نشستند) و در فصل بارندگی شدید و سیل آسا همراه با گل ولای و رسوبات و سیلابهای فصلی که منتهی به دریا می شد، اگر لنجی در مواقع جزر کامل، لحام بود آب از روی سطحه و فنه لنج (عرشه) بالا می آمد و لنج را گلب (وارو) می کرد و زیر گل و لایی مدفون می شد. بعد از این که اسکله های جدید درست شد و لنج های فایبر گلاس وارد شد این خور به گورستان لنج های چوبی تبدیل شد  و ۱۵تا۲۰سال است  که رها گردیده و ۵ سال هست که به این اسم مشهور شده است که  توریست ها، عکاسان و فیلمبرداران زیادی در روز از این گورستان  بازدید، می کنند.

 با رها شدن لنج های چوبی اهمیت گلافی یا همان دانش دریانوردی ایرانیان تنها آثار معنوی ثبت یونسکو متاسفانه مورد بی مهری مسولان قرارگرفته و اگر چنین نبود ازاین مکان حراست می شد. لنج هائی که در این خور هستند چه سفاری و چه صیادی عمری برابر با شصت سال شاید هم بیشتر را دارند که  با ایده گردشگری با همکاری و نظر بزرگان این مرز و بوم، (محمد نعمتی معرف کلوتهای استان بوشهر)  نام این مکان را بنام گورستان لنج ها نامگذاری کردند.

(هفته نامه نسیم جنوب - سال بیست و چهارم - شماره 972)