در سوگ شادروان پرویز هوشیار

و خزانی دیگر در بوستان علم و هنر و اندیشه بوشهر

خورشید فقیه

خبر کوتاه بود و دردناک: «پرویزهوشیارهم رفت»! هنرمندی سینماگر و عکاس و روانشناسی برجسته و فراتر از آن معلمی آگاه در علوم و دانشی که موظف به انتقال آن ها به فرزندان سرزمینش بود!

برایم سخت و ناگوار است از دوستی فراتر از یک دوست و هم‌اندیشه و همراهی صادق، سخن گفتن و نوشتن، همانقدر که با این شرایط نابهنجار جسمی خود بخواهم با پای برهنه قله اِوِرست را درنوردم!

هرچند که در این سال‌های آکنده از غم و اندوه و اشک‌های فراوان ریختن و حسرت و آه کشیدن‌های مداوم و عادت شده در حیات فردی و اجتماعی سرزمین ما، دیگر آثار هیچ غمی را نمی‌توان با اشک‌های روان از دیدگان، شستشو داد و یا جریان اشک را پشت سدهای تحمل و خویشتنداری محبوس نمود!  اما چه می‌توان کرد و گفت که دیگر نه اشک را تحمل توقف در پشت پلک‌های دیدگان باقی مانده است، و نه دل را قدرتی برای مهارغم‌های بی‌شمار! پس انگار بقول دوستی «راه مفر اینکه فقط باید سوخت و ساخت و همراه و همرنگ جماعت شد» که این هم از همگان برنمی‌آید با هرحیلت و حالتی!  

فکر نمی‌کنم فردی به عنوان یک بوشهری را در این دیار بتوان شناخت که پرویز هوشیارِ فعال و پُر جنب و جوش و موثرِ خوش‌نام و نشان در صحنه‌های  مختلف حیات اجتماعی و فرهنگی‌اش را نشناخته و ندانسته و ندیده باشد بی‌آنکه از این موهبت معروفیت، دستخوش غرور و خود برتر بینی بوده باشد! و در راستای همین خصوصیات نیکوی اخلاقی و هنری و انسانی  او بود که سالیانی دراز همدل و همراه بودیم و در شادی و غم‌های همدیگر مشترک.

البته حرف و حدیث پیرامون او را بسیار در دل و بر زبان دارم که بماند برای فرصتی دیگر و مناسبتی شایسته‌تر آنهم پس از خروجم از بحران روحی ناشی از شنیدن ناگهانی مرگ نابهنگام جسمانی او. روانش شاد باد و نام نیکش پایدار.