هلنا سعادتمند: حیوان تنومند تکانی به خود داده به زور از باطلاق راهی میجست و خود را بالا می کشید. چشمان درشتش را به اطراف چرخاند، اندام غرق در گل و لای خود را بسوی درختی کشاند. شاخهایش را به تنه درخت سایید و تکیه داد، زبانی به دور دهان خشک و تشنه اش کشید،صدای بلندش در سراسر هور پیچید،گویی شکایت آدمیان را به کائنات می برد...